Eksperyment Rosenhana

W 1972 roku Rosenhan przeprowadził eksperyment, w którym poprosił wybrane przez siebie osoby (nie wykazujące żadnych zaburzeń) o zgłoszenie się do szpitali psychiatrycznych w różnych częściach kraju. Wśród wybrańców znalazło się trzech psychologów, lekarz pediatra, student psychologii, malarz i gospodyni domowa. Rzekomi pacjenci dzwonili do wyznaczonego szpitala psychiatrycznego i umawiali się na wizytę. Wszyscy podczas przyjęcia mieli mówić, że słyszą głosy. Konkretnie trzy słowa „pusty”, „łomot” i „wydrążony”. Poza tymi symptomami nie wykazywali żadnych innych objawów. Każdy z „pacjentów” usłyszał jednakową diagnozę, jaką była schizofrenia. Zaskakujące, jak łatwo dostać się do kliniki psychiatrycznej, prawda?! Zastanawiacie się pewnie, jak długo pozostali w szpitalu?

Nieprawdziwi „pacjenci”, przebywając już w szpitalu nie wykazywali żadnych zachowań odbiegających od normy. Co więcej byli posłuszni personelowi, kontaktowi i wykonywali to, co zostało im zlecone przez lekarzy. Z początku prowadzili dzienniki, w których opisywali swoje doświadczenia. Jednak szybko zorientowali się, że robienie notatek nie wzbudza już podejrzeń i zmniejsza szanse na wypuszczenie bez pomocy z zewnątrz. W historii choroby można było przeczytać, że owe notatki, tworzone przez udawanych pacjentów, były przejawem choroby psychicznej. 

„Chorzy” próbowali nawiązać kontakt z lekarzami lub pielęgniarkami, ale bezskutecznie. Oni zawsze krótko odpowiadali i odchodzili, rzucali w przestrzeń pytanie „Cześć Dave, jak leci?” i nie byli zainteresowani odpowiedzią. „Pacjenci” zalecane, w kosmicznych ilościach, leki spłukiwali w toalecie (część prawdziwych chorych, tak właśnie czyniła).